Geduldig staan we bij de kassa van de supermarkt te wachten, terwijl de nagels ons om de oren vliegen. De man achter de kassa moet eerst zowel zijn vinger- als zijn teennagels knippen voordat hij ons kan helpen met afrekenen. De aankoop was ook niet helemaal geslaagd: shampoo die ruikt naar tandpasta, en tandpasta die ruikt naar shampoo. De kleine supermarktjes in Costa Rica zijn een belevenis opzich, je weet nooit hoelang en waarop je moet wachten. Zo hebben we een keer tien minuten gewacht omdat de eigenaar eerst zijn blikje rum-cola moest leegdrinken voordat hij ons kon helpen. Het draait allemaal maar om 1 woord: "tranquilo"...

Wachten moeten we ook als we onze auto gaan ophalen, Brutus de jeep. We vertrekken om half 6 in de morgen met de boot door de mangrove jungle. Bij ons in de boot zitten mensen die elke dag zo naar hun werk gaan. Dat is nog eens wat anders dan elke dag met de auto door het platteland naar Witmarsum, of all places! Na de boottocht moeten we met twee verschillende bussen. Streekbussen uiteraard, dus het is weer erg knus en gezellig. Ruim op tijd zijn we op de plek waar we Brutus kunnen ophalen. Brutus zelf verschijnt echter twee uren te laat. Hierdoor moeten we het laatste stuk naar het hotel in het donker afleggen. In Nederland is dit natuurlijk geen probleem, hier wel. Het laatste stuk naar het hotel smeekt niet echt om een roadtrip, lees: onverhard, vol met gaten en geen verlichting. Het enige wat we kunnen doen is langzaam rijden en "turen". "Huh, zie ik daar nou een heks staan?!" "O nee, het is een tak." "Huh, wat doet die man daar in de struiken?" "O nee, het zijn bladeren." Het mooie is dus dat je denkt dat je in het donker minder ziet, maar eigenlijk zie je veel meer!

Dit blijkt ook wel tijdens onze "nightwalk" door de jungle. Als het donker is gaan we gewapend met zaklamp en gids de jungle in. Na twee meter zien we al een slang die zo giftig is, dat als je gebeten wordt, je binnen twee uur dood bent als je geen antigif krijgt. Door heel Costa Rica zijn klinieken met antigif, de kliniek bij ons in de buurt gaat echter om 18.00 uur dicht, aldus de gids. Ik kijk op mijn horloge: 18.01... Een meter verderop zien we een schorpioen, ook giftig aldus de gids. Meteen stop ik mijn broek in mijn sokken, maar toch heb ik de hele tijd overal jeuk. Opeens begint de gids te rennen, terwijl hij gilt dat wij hem moeten volgen. Al strompelend over wortels, terwijl de takken in ons gezicht striemen, rennen we achter de zaklamp van de gids aan, die steeds verder van ons verwijdert raakt. Als de gids stopt en op de bomen schijnt roept hij: "Olingo" "Olingo". Even denk ik dat hij gewoon gek is, en dat we in het pikkedonker, midden in de jungle met een freak zitten opgescheept. Maar in de bomen blijkt een beest te lopen, een olingo of in normaal Nederlands een slankbeer. De gids raakt bijna buiten zinnen van vreugde. Hij laat ons zijn kaartje zien met wilde dieren in Costa Rica. Bij de olingo staat een rood sterretje, net als bij de jaguar. Dit wil zeggen dat het een "lastig in het wild te spotten" dier is. Als de gids weer een beetje tot zichzelf gekomen is, moeten we eerst weer een stukje teruglopen want hij heeft net in een boom, terwijl het donker is en we aan het rennen waren, een slapende kolibri gezien. Oké, dus toch een freak! We zien nog een hele familie coati's, luiaards, een kinkajoe en twee enorme tarantula's.

In Costa Rica begint het afvinken dan ook pas echt: krokodil...check! Kaaiman...check! Wasbeer...check! Papegaai...check! Toekan...check! Tropische otter...check! Leguaan...check. Neusbeer...check! De eerste neusbeer die we overigens zien, rijden we op een haar na, niet dood. Gelukkig maar, want het zou toch sneu zijn als onze eerst gespotte neusbeer, een dode neusbeer is.

We gaan nu proberen alle spullen die ik heb gekocht in de rugzakken te krijgen. Ik ben bang dat Rik toch wat kleding of een jas zal moeten achterlaten!