We leven nog! "Snowzilla" is langs geweest. Maar liefst 3 hele centimeters sneeuw heeft deze historische sneeuwstorm opgeleverd. Gelukkig hadden we onze "skinny popcorn" anders hadden we het nooit gered! Door deze verschrikkelijke storm vliegen we wel pas anderhalve dag later dan gepland naar Panama City. Hierdoor moeten we de eerste "must sees" net iets sneller doen dan we hadden gewild. Blijkbaar heeft de taxichauffeur, die ons van de luchthaven naar het hotel brengt, dit ook door. Hij rijdt ons mucho, mucho rápido door het verkeer. Zijn stoel staat in de ligstand. Zoals wij in de zon liggen, zo ligt hij in de auto. Zijn binnenspiegel heeft hij een kwartslag gedraaid, zodat deze verticaal staat. Waarschijnlijk zodat hij, als hij zijn hoofd optilt, nog nét iets in de binnenspiegel kan zien. Natuurlijk bevinden zich achterin de taxi geen werkende gordels, maar die heb je ook niet nodig als je zo hard rijdt. We hebben hier een nieuw reiskarma voor bedacht: "hoe sneller de taxi rijdt, hoe minder tijd we in de taxi doorbrengen, hoe minder kans op ongelukken!"

We blijven maar één nacht in Panama City en gaan langs bij het Panamakanaal. Vervolgens gaan we door naar Boquete, hier kun je namelijk heel goed wandelen! Om hier te komen moeten we eerst acht uren met de bus naar David, vanaf daar is het nog anderhalf uur met een streekbus naar Boquete. Hier is een streekbus hetzelfde principe als wanneer je van Heerenveen naar Jubbega gaat met de bus, maar dan net een beetje anders. De bus is een oude, afgedankte schoolbus met bankjes erin en open raampjes. Op deze bankjes kunnen twee mensen zitten. Althans dat dacht ik, maar dit blijkt niet zo te zijn. Op deze bankjes kunnen drie of vier mensen zitten. Zo beland ik dan ook half op schoot bij een vrouw die bezig is met het likken aan een ondefinieerbaar stuk voedsel. Half bij mij op schoot komt een andere vrouw, met een baby op schoot. De baby begint onmiddellijk aan mijn haar te trekken. Ik kan hier niets tegen doen, want inmiddels kan ik mij niet meer bewegen. Als de baby haar handen vol heeft met de haren die ze uit mijn hoofd heeft getrokken, vindt de moeder het welletjes, en gaat de baby borstvoeding geven. Dit terwijl de baby geheel bij mij op schoot ligt. Als ik een blik achterom werp, zie ik Rik zitten met twee harige mannen op schoot. De "dit is awkward" grens zijn we inmiddels allang gepasseerd. Als je dan denkt dat je alles hebt gehad, kan het toch nog erger. Het is gaan regenen, en de regen valt natuurlijk ook door de openstaande raampjes van de bus.

Na anderhalf uur komen we dan eindelijk aan bij ons hotel in Boquete. Het vrouwtje dat open doet spreekt alleen Spaans. Haar naam is Mama, althans dat denk ik, omdat ze de hele tijd op zichzelf wijst en dan mama roept. Mama neemt ons mee naar onze bungalow. Als we hier aan komen, blijkt er een kat voor onze deur te zitten. Mama knielt gelijk neer bij de kat, en begint het beest te aaien terwijl ze heel hard giegelt. Dit tafereeltje gaat tien minuten lang door, terwijl wij toekijken met twee zware rugzakken op. Als het kattenvrouwtje Mama dan eindelijk klaar is met het aaien van de ranzige kat, kunnen we naar binnen. Ik gooi de deur van de bungalow extra hard dicht. Zo, van die kat hebben we voorlopig geen last meer! Het kattenvrouwtje blijkt toch Engels te kunnen, "non-smoking" zegt ze. We roken niet, zegt Rik, dus dat is prima. Hierop begint Mama heel hard te giegelen en kruipt tegen Rik aan. We snappen niet precies wat hier zo grappig aan is. Later blijkt dit het wifi-wachtwoord te zijn. Mama houdt nog een heel verhaal in het Spaans, maar met lichte dwang weten we haar de deur uit te werken. Eenmaal buiten is ze ons op slag vergeten, want ze gaat druk op zoek naar de weggelopen kat.

In Boquete gaan we natuurlijk wandelen, of hiken, zoals ik van Rik moet zeggen, want wandelen is voor bejaarden! We gaan hiken naar "the three lost waterfalls". Eerst gaan we met de taxi die ons uiteraard, om benzine te besparen, er al een stuk eerder uit gooit. Hierdoor kunnen we nog anderhalve kilometer extra "hiken". De weg begint bij een brug over de rivier die je, op zijn best gezegd, wankel kunt noemen. Om de beurt en snel lijkt ons de beste methode om eroverheen te komen. Vervolgens lopen we door de jungle waar we soms met touwen omhoog moeten. Het lukt ons om alledrie de watervallen te bereiken, maar we zijn wel van onder tot boven zwart van de modder. Bovendien is mijn broek gescheurd, omdat ik uitglijd en land op een steen. De terugweg loop ik dan ook de hele tijd met mijn handen voor mijn billen, omdat ik anders net iets teveel info prijs geef. Je weet maar nooit of zo'n hoyhoy luiaard het ziet. Nadat we vijf uren hebben gelopen en drie watervallen hebben gezien, moeten we natuurlijk ook weer terug naar het hotel. Er zijn hier geen taxi's, maar we hebben gehoord dat er wel een bus moet rijden. We weten alleen niet precies waar. Al snel zien we een groep mensen staan, dit is blijkbaar de bushalte. Als de bus komt, kunnen wij niet meer mee, de bus is vol. Er zit niets anders op dan te wachten tot er nog een bus komt. Na vijf minuten komen er twee Amerikanen in een huurauto langs, we zijn dit stel ook al eerder tegen gekomen, toen stond de man erop om een "walking stick" voor ons te maken, met zijn supersonische zaagzakmes. Gelukkig kunnen we meerijden, en komen we toch weer aan in Boquete.