Chefchaouen heeft ook een medina (=doolhof), maar lang niet zo ingewikkeld als de medina van Meknes. Als we 's middags door de medina lopen, houdt een oud vrouwtje mij aan. Ze staat in een winkeltje vol tubes, potjes en flesjes. Ze fluistert dat ze wel iets heeft voor "letting grow hair". Verbaasd kijk ik haar aan, mijn haar is toch lang genoeg? "No, for boyfriend", en ze drukt een flesje in mijn handen. "Take, it's gift!" Tsjah, je weet maar nooit, en snel stop ik het in mijn tas. 's Avonds bestudeer ik het flesje, de inhoud is groen en er staat een plaatje van een sprinkhaan op. Geplette sprinkhaan misschien? Even twijfel ik of het geen kwaad kan. Maar ach, veel erger kan het in ieder geval niet worden! Zonder dat Rik het door heeft smeer ik wat van het spul op zijn hoofd. Geduldig wacht ik af. Na een paar minuten kijk ik nog eens, maar er gebeurt niets. Morgen nog maar eens proberen dan!

Chefchaouen ligt tussen de bergen, en op een van die bergen staat een moskee. Aan het eind van de middag lopen we erheen, zodat we een mooi uitzicht hebben over de stad. Omdat ik foto's van de zonsondergang wil maken, moet het fototoestel en het statief mee. Als een klein pakezeltje loopt Rik naar boven, want voor mij is het natuurlijk veel te zwaar om dat allemaal naar boven te dragen! Als we eindelijk boven aankomen, is het bewolkt geworden en van een zonsondergang is weinig meer te zien. We hebben een mooi uitzicht over de blauwe huisjes van de stad, maar zonder het statief gebruikt te hebben, gaan we weer naar beneden.

Als we 's avonds in een achteraf straatje van de medina lopen, spreekt een man Rik aan. Hij wil "the lady" wel kopen en wijst naar mij. Verbaasd kijken we elkaar aan. Als de man vijf kamelen en een schaap biedt, twijfelt Rik zichtbaar. Ik trek een pruillip, want ik wil hier echt niet achterblijven! Rik schudt zijn hoofd naar de man. Zes kamelen dan?! Weer zie ik Rik twijfelen. Snel probeer ik er een traan uit te persen. Het werkt! Na lang aarzelen schudt Rik weer weinig overtuigend zijn hoofd. De man druipt teleurgesteld af. Als we verder lopen zegt Rik: " voor zeven kamelen had ik je wel verkocht!" Hmm, ik vraag me af of het iets te maken heeft met het voor niets de berg oplopen met al die zware spullen?!

Wanneer Rik slaapt, smeer ik opnieuw wat van het spul uit het flesje op zijn hoofd. Ik wacht weer af, maar opnieuw helemaal niets. Het enige wat ik zie is mijn eigen weerspiegeling. Ik probeer nog over het flesje te wrijven, in de hoop dat er iets uit komt, net zoals bij Aladdin, je weet maar nooit! Maar weer niets. Enigzins teleurgesteld gooi ik het flesje in de prullenbak.

Na wat rommelen met waar we heen willen en hoeveel nachten, besluiten we de volgende dag naar Fes te gaan. De Tomtom en Hermien liggen elkaar niet zo, hij wil Hermien weer over onverharde wegen sturen. Hermien is daar niet zo van gediend, dus blijven we op de doorgaande weg. Om de zoveel kilometer is er een politiecontrole, tot nu toe mogen wij echter altijd doorrijden. Totdat we vlak voor Fes toch aan de kant moeten. We moeten de autopapieren ergens onderuit een tas vissen en Rik moet zijn rijbewijs laten zien. "Weet je waarom ik je heb gestopt?" vraagt de agent. "Euh, doen mijn lichten het niet?" probeert Rik, terwijl hij net heeft ingehaald bij een doorgetrokken streep. "Nee, je reed over de streep" Oeps! Gelukkig weten we wat ons te doen staat; de domme toerist uithangen! Rik doet of hij het niet begrijpt, en lacht vriendelijk naar de agent. Ik doe ook mijn best, en knipper een paar keer met mijn ogen. Blijkbaar komen we overtuigend over, want de agent lacht vriendelijk: "It's no problem", en we mogen weer verder. Dat ging makkelijk! We discussiëren nog even over de vraag door wie we er zo makkelijk van af komen, maar als we in Fes aankomen zijn we het nog steeds niet eens.

Fes is alweer de vierde koningsstad die we aandoen, en opnieuw is de medina een groot doolhof. We eten hier kameel en bezoeken de leerlooierijen, waar looiers nog steeds op een middeleeuwse manier huiden bewerken. Het leer wordt bewerkt met duivendrek en gekleurd in grote vaten verf. De stank is ongelofelijk en er wordt geprobeerd dit te verhullen met takjes munt. Wat uiteraard totaal niet werkt.

Hierna is het is tijd om wat te gaan eten, en omdat de weg zo moeilijk te vinden is, gaan we naar de eerste plek die we zien. Rob Geus zou er waarschijnlijk niet vrolijk van worden, maar volgens Rik krijg je van een beetje viezigheid juist weerstand! Voor de zekerheid nemen we terug in het hotel wat preventieve Norit in. Just to be sure!

Vanuit Fes is het een lange rit naar Merzouga, waar we de woestijn gaan in trekken. Hoe dichter we bij de woestijn komen, hoe zenuwachtiger Rik wordt. "Moeten we nog wat extra water halen? Ik denk het niet aangezien Rik inmiddels 15 liter water in de kofferbak van Hermien heeft verzameld. Na ruim 8 uur rijden door de bergen van de atlas komen we aan bij Hamid. Hamid's vrouw is al druk aan het koken voor ons. We eten lekkere tajine met balletjes en ei.

De volgende dag is het tijd om de woestijn in te trekken. En waarop kan dat beter dan een dromedaris! Op "Hamel the camel" gaan we de woestijn in, samen met Hassan, die de twee dromedarissen een beetje in het gareel moet houden. Hamid geeft ons nog een pannetje eten mee, want in de woestijn moet je natuurlijk ook eten. De dromedaris waar ik op zit, heeft een beetje een scheve bult. Ik vind het een beetje sneu voor Hamel, en ik probeer de bult een beetje terug te duwen. Het werkt niet. "Hassan!, Hamel moet water hebben. Zijn bult staat scheef! Maar volgens Hassan staat de bult altijd scheef. We hobbelen wat door de woestijn, en het lijkt of we heel ver van de bewoonde wereld zijn, totdat Hassan telefoon krijgt, en even gaat staan bellen. Blijkbaar toch niet zo ver!

Na anderhalf uur komen we aan in het kamp, waar we vannacht gaan slapen. Het bestaat uit een tent voor ons, en een tent voor Hassan. "Hassan!, where is the toilet?" probeer ik nog. Hassan wijst: "in desert". Ik kijk, maar ik zie niks. "Natural" zegt Hassan nog. "Hassan!, what about snakes?" Hassan schudt zijn hoofd, maar ik ben er niet zeker van dat dit ook daadwerkelijk betekent dat er geen slangen zijn.

Hassan vindt dat ik er Marokkaans uitzie, dus word ik omgedoopt tot Fatima Tajine. Inmiddels is het donker geworden, en eten we wat tajine met kip bij het kaarslicht. De maan schijnt echter zo fel, dat je ook zonder kaars voldoende ziet. Hassan maakt een vuur, en we spelen muziek op wat trommels. Fatima tajine kan echter niet zo goed maat houden, dus die houdt het dan ook al snel voor gezien.

Als we boven op een duin naar de sterren kijken, valt mijn oog op iets. Bovenop Rik's hoofd, zie ik drie haren. Voorzichtig voel ik eraan. Ze zijn echt! Het spul uit het flesje werkt dus toch! Ik heb spijt (als haren op mijn hoofd) dat ik het flesje heb weggegooid, maar het zijn toch maar mooi drie haren! Jan Vayne, eat your heart out!

P.s. Als Rik binnenkort alleen terug komt, is Fatima Tajine verkocht voor zeven kamelen!