"Hier, ver weg, waar wij zijn is 't zinderend warm, zie je zanderig veel woestijn. Als je steelt knijpt men hier even hard in je arm. Dat doet pijn, maar ach, 't is hier fijn...."

Aladdin

Het riad (een herenhuis gebouwd om een patio) in Marrakech belooft dat je je zal wanen in het sprookje van 1001 nacht. Bij aankomst blijkt het eerste sprookje Alice in wonderland te zijn. Het riad bevindt zich in een lange steeg, met verschillende kleine deurtjes. Op goed geluk kloppen we ergens aan, en na drie keer proberen is het eindelijk raak. Binnen dient onmiddelijk het volgende sprookje zich aan: sneeuwwitje en de zeven dwergen. De kamer is precies even groot als het bed en de spiegel hangt zo laag, dat je alleen je navel kunt zien. Echter is gebrek aan ruimte nooit een probleem, en hebben we van Ayka geleerd dat dit enkel leidt tot innovatieve oplossingen.

In Marokko is het de gewoonte om te pas en te onpas muntthee te drinken. De thee wordt geserveerd met een bakje ernaast. Dit is om je tanden in te leggen, aangezien er in het kleine glaasje thee ook 2,5 kilo suiker is opgelost. Ik begrijp nu eindelijk die reclame met Nicolette van Dam, waarin zij op bezoek gaat bij haar moeder. Nicolette zegt dan met zeurderig stemmetje tegen haar moeder: " ik heb mijn eigen thee meegenomen hoor mam!". Nicolette is helemaal niet verwend, Nicolette is geniaal. Haar moeder gaf haar natuurlijk de hele tijd Marrokaanse muntthee met 2,5 kilo suiker! Voortaan doe ik net als Nicolette en neem ik overal mijn eigen thee mee naar toe! Gelukkig vertelt Nicolette ook nog even waar ik de thee kan kopen; in de supermarkt! Thanks Nicolette, daar was ik zelf nooit opgekomen!

Place Jemaa el Fna is het centrale plein in Marrakech. Op het plein vind je verhalenvertellers, een tandarts met een tafel vol getrokken tanden en kiezen, waar hij kunstgebitten van maakt (voor als je te veel muntthee hebt gedronken) en slangenbezweerders. De slangen hebben waarschijnlijk iets te veel van het nummer 1 exportproduct van Marokko gesnoept (hasj), want ze bewegen nooit. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat de slangenbezweerders uitzonderlijk goed zijn in hun vak. Zodra het donker begint te worden, wordt het plein vol gebouwd met allemaal kleine eetstalletjes, voorzien van een nummer. Omdat het er heel veel zijn, en ze nagenoeg hetzelfde verkopen, proberen de verkopers zich te onderscheiden door verkoopspreuken te roepen. De standaard spreuken als: "best food" en "very cheap" zijn veel gehoord. Al iets beter is: "one-one-seven, brings you to heaven" en vooral niet naar de buurman gaan, want: "one-one-eight is always late". Maar verreweg de allerbeste, en met stip op nummer 1, is de verkoper die roept: "no diarrhea guaranteed!". Yes, dit is dus precies wat we zoeken! Ik ben benieuwd of er ook "niet goed, geld terug garantie" op zit, en of je het ook moet bewijzen indien het niet goed is!

's Avonds dient het volgende sprookje zich aan. De eigenaresse van het riad houdt van chatten, de hele dag heeft ze een koptelefoon met microfoon op en chat ze met mannen. Wij kunnen overal van meegenieten. 's Middags is het nog vrij onschuldig, ze stelt vragen als: "Do you like cooking? " en "Where do you live?". Maar 's avonds gaat ze los: "You are talking so dirty to me!". Zelfs repelsteeltje weet het beter geheim te houden. "Niemand weet...niemand weet...dat ik webcam-date! Helaas...toch wel!

Tijd om de rode stad Marrakech achter ons te laten. Omdat Herman (het blauwe Alto'tje) net niet in het vliegtuig paste, moeten we op zoek maar Herman 2. Ik heb maar 1 eis: geen handrem in de vorm van een vaag knopje (wie heeft dat ooit bedacht?!) en Rik heeft ook 1 eis: Herman 2 moet de hele weg blijven rijden. Het wordt dan ook de goedkoopste auto die er is. Het is een meisje, dus ze is omgedoopt tot Hermien. In Hermien gaan we verder naar de witte stad Rabat. De verkeersregels in Marokko zijn bijna hetzelfde als in Nederland, alleen de uitvoering is anders. Zebrapaden zijn voor de sier, net als de lijnen op het wegdek. Er lopen ezels over de weg en op de snelweg steken ook voetgangers over, gewoon omdat ze toevallig aan de overkant moeten zijn. Daarnaast staan bij elke rotonde minimaal 4 agenten, ook voor de sier.

In Rabat verblijven we in een geweldig riad. Benoit de Fransman heet ons welkom. Benoit verblijft hier al enkele jaren, wat we duidelijk kunnen zien aan zijn tanden (te veel muntthee). Benoit heeft de gewoonte om alle extra informatie fluisterend te zeggen. Zo zegt hij bijvoorbeeld: "welcome to Rabat" en dan fluisterend: "capital of Morocco" of "turn the key to the right" fluisterend: "not to the left".

De volgende ochtend zitten we buiten, in het zonnetje op het dakterras van het riad, als Bernoit ons, ons ontbijt brengt. "Here's your omelette" zegt hij, uiteraard fluisterend, aangezien wij allang hadden gezien dat dit een omelet is! Wij vinden Bernoit een aardige kerel, fluisterend: "maar wel een beetje raar!

In anderhalf uur brengt Hermien ons vervolgens naar Meknes, de stad die voornamelijk bestaat uit gele huizen. We doen onze intrek wederom in een riad, en deze is zo kitscherig, dat het pijn doet aan je ogen! Alles is betegeld in mozaïekmotief en wat niet betegeld kon worden is oranje of paars. Het matje in de douche heeft een luipaardenprint, en de handdoeken hebben alle kleuren die je maar kunt bedenken. Top!

Het is al avond als we aankomen en Rik heeft in de Rough Guide wel een leuk restaurant gevonden. Het is vlakbij, we hoeven alleen maar de hele medina door, lees: een doolhof van allerlei kleine steegjes en smalle straatjes. Voor de zekerheid vragen we het nog even na in het riad, we moeten links, dan rechts en dan rechtdoor. Als we buiten staan, zijn we binnen drie meter verdwaald. "Was het nou links of rechts?" Rik loopt stug door, we zijn er vast bijna! Na een half uur rondlopen weet hij het blijkbaar niet meer zo zeker, en gaat de weg vragen. De oude man weet wel waar het is, en loopt met ons mee er naar toe, ondertussen druk vertellend over alle familie die hij in Nederland heeft wonen. We hebben een half uur rondjes om het restaurant heen gelopen!

Na het eten moeten we natuurlijk ook weer terug. Ik was even vergeten dat het hier allemaal om sprookjes draait, en ik ben op de heenweg vergeten kruimels te strooien. Drie meter van het restaurant vandaan zijn we opnieuw verdwaald. We belanden midden in een soort bruiloftstoet, inclusief trommels, cadeau's en een (nog) levend schaap. Omdat we toch verdwaald zijn, en het er wel leuk uitziet, volgen we de stoet een tijdje. Even later zien we een optocht met een kameel, en we volgen dat ook een tijdje. Nu zijn we helemaal verdwaald en vragen uiteindelijk de weg aan een agent, die staat er immers toch maar voor de sier. De agent vindt de weg terug veel te ver en te gevaarlijk, we kunnen beter met de taxi gaan. Nou zijn wij de beroerdsten niet: dus vooruit we gaan wel met de taxi. De agent houdt een taxi voor ons aan, vertelt de chauffeur waar wij naar toe moeten, en schreeuwt tegen de man dat hij zijn meter aan moet doen. Vervolgens kruipt hij nog even bij ons op de achterbank en legt uit dat we moeten betalen wat er op de meter staat, hoeveel het ongeveer zal zijn en dat we toch vooral niet meer moeten betalen dan dat. Oke, oom agent! Onderweg vertelt de taxichauffeur dat de plek waar wij naar toe gaan gevaarlijk is, en dat we goed op moeten letten! Hij benadrukt dit nog een keer als we uitstappen. We lopen weer de smalle steegjes van de medina in en letten goed op. Er gebeurt echter vrij weinig en we gaan nog even een fles water halen, die we vervolgens gratis mee krijgen. Blijkbaar moeten we vooral opletten dat we niet te veel gratis spullen krijgen!

De volgende morgen gaan we weer de medina in en bij daglicht verdwalen we slechts 1 keer. We vinden uiteindelijk wel wat we zoeken, namelijk een overdekte groente en fruitmarkt en een markt met vis en vlees. Nietsvermoedend loop ik over de markt, tot ik ineens bijna struikel, ik kijk achterom en zie waarover ik bijna ben gestruikeld: een afgehakt koeienhoofd! Verderop liggen er nog veel meer, en niet veel later waden we tot onze enkels in het koeienbloed. De resten van de koeienlichamen worden door mannen op hun schouder gedragen en verder in stukjes gehakt. Aan het eind van de markt vegen we onze schoenen zo goed mogelijk af, want we gaan weer verder! We gaan naar Chefchaouen (spreek dat maar eens uit!) en deze stad is.....blauw!

Onderweg stoppen we bij Volubilis, een oud romeins dorp. We bekijken wat oude stenen, maar niet al te lang want zoals de Amerikaan die we daar tegen komen het treffend zegt: "It's just a pile of rocks".

Onderweg naar Chefchaouen laat de Tomtom het even afweten, maarja het is dan ook slechts een "hulpmiddel". We rijden dwars door een markt om vervolgens via onverharde bergweggetjes ons pad te vervolgen. Hermien houdt dapper stand, maar dit kan nooit de bedoeling zijn en de Lindalinda neemt het dan ook maar over van de Tomtom. Kaartlezen blijkt mijn specialiteit, we zitten zo weer op de doorgaande weg en niet veel later komt Chefchaouen al in beeld, in 50 tinten....juist! BLAUW!